Rozdział 70

Dwa miesiące później.
Magda stała przy zlewie i zmywała naczynia po obiedzie.W pewnym momencie poczuła przeszywający ból brzucha.Upuściła talerz i złapała się w miejsce gdzie ją bolało.Naczynie się potłukło i na dźwięk szkła Tomek przybiegł do kuchni.Zobaczył,że Magda klęczy na podłodze i trzyma się za brzuch.
-Magda!Co jest?
-Ała.Strasznie mnie boli.
-Jedziemy do szpitala.
-Nie!Zaraz mi przejdzie.-powiedziała i wstała.
Po jakimś czasie poczuła,że spływa jej po nogach wody płodowe.
-Jja rodzę.
Tomek poszedł szybko po torbę i zabrał Magdę do samochodu.W czasie jazdy do szpitala zadzwonił do Wojtka.
-Halo-powiedział.
-Wojtek!
-No raczej ja?A co?
-Nie żartuj sobie teraz.Magda zaczęła rodzić i jedziemy do szpitala.Przyjedźcie.
-Mam resztę wzywać?
-Jak chcesz-powiedział i się rozłączył.
Zaparkował pod szpitale i zaprowadził Magdę do recepcji.
-Tak?-spytała.
-Moja żona rodzi-powiedział Tomek.
-Tak?To zaraz wezwę lekarza.Proszę usiąść i poczekać.
-Chyba sobie pani żartuje!Ja mogę umrzeć za chwilę!-wydarła się Magda.
-Yyy..To pani!Już wzywam lekarza-powiedziała i pobiegła gdzieś.
Po chwili przyszła pielęgniarka i zabrała Magdę na porodówkę.Tomek podpisał parę papierów i gdy miał już iść do żony,przyszedł cały zespół.
-O tu jest!-krzyknął Śniady.
-Wy wszyscy?
-Idziemy z tobą-odezwał się Lajan.
Po chwili podeszła do nich pielęgniarka.
-Mogą z panem pójść tylko dwie osoby.
-No dobrze.To wy poczekajcie tu,a...
-Ja i Wojtek pójdziemy i będziemy przy sali-przerwała mu Ola.
-Skąd..
-To szósty zmysł-przerwał mu Wojtek.
-Nic lepszego nie mogłeś wymyślić?-spytała cicho się go Ola.
-Wybacz.
Gdy byli przed salą Tomek dostał śmieszne zielone ubranko.
-Powiedz jej,że trzymamy za nią kciuki-odezwała się Ola.
-Spoko.
-Stary,tylko nie zemdlej-powiedział Wojtek z uśmiechem.
-Postaram się,ale nie obiecuję.
Tomek wszedł na porodówkę.
-Jak dobrze,że jest już pan.Potrzebuje pańskiego wsparcia.
-Hej!Jak się czujesz?
-Jak przed śmiercią to dobrze-zażartowała trochę.
-Nawet tak nie myśl.
Magda zawyła z bólu.Do sali wszedł doktor.
-Skurcze już są coraz częściej-odezwała się pielęgniarka.
-Możemy już w sumie zacząć.Była pani w szkole rodzenia?
-W czym?-spytała przez zaciśnięte zęby.
-Te dzisiejsze kobiety-westchnął-Dobrze.Musi pani wdychać i wydychać powietrze to zmniejszy trochę ból i gdy powiem by pani parła...
-Już wiem-przerwała mu.
Poród trwał półgodziny.Tomek nie zemdlał tylko wspierał swoją małżonkę.Gdy tylko dziecko wydostało się na świat zostało podane Magdzie.
-Jaki on śliczny-powiedziała trzymając malutkie dzieciątko.
-Podobny do mamusi-odezwał się z uśmiechem na twarzy Tomek i dał buziak Magdzie.
Pielęgniarka podeszła do dziewczyny i wzięła malca.
-Gdzie go zabieracie?-spytała rozpaczliwie.
-Trzeba go zmierzyć,zważyć i umyć-odezwał się ktoś.
Tomek popatrzał na ekran gdzie był pokazany puls Magdy.Po jakimś czasie zaczął maleć,aż urządzenia zaczęło piszczeć.
-Musimy ją reaniwować-powiedział lekarz.
-Proszę pana by wyszedł-powiedziała pielęgniarka.
-To jest moja żona.
-Proszę wyjść.
Tomek wyszedł z sali i oparł się o ścianę.
-I jak poszło?-spytała Ola.
-Tomek!
On zsunął się na podłogę i zakrył twarz rękoma.Ola kucnęła przy nim.
-Hej!Co się stało?
-Wszystko szło doskonale i późnij jej puls zaczął-jego głos się załamał i zaczął płakać.
Wojtek był zdziwiony.Jego zawsze roześmiany i wesoły przyjaciel płakał.
-Jeszcze nie wiadomo do końca czy to tak się skończy-odezwał się.
-No właśnie.Wojtek ma rację.
Po pewnym czasie pielęgniarka przywiozła małego.
-Zajmą się państwo chwilę malcem?-spytała.
-Tak,oczywiście.Jest tu jego ojciec.
-To jak dobrze się składa-powiedziała zachwycona i odeszła.
Ola podeszła do maluszka i zobaczyła słodkiego podobnego do Magdy maluszka.
-Jeju jaki on jest piękny.Tomek!Musisz go wziąć na ręce.
-Ola ma rację.Jest śliczny.
-Nie chce-odezwał się.
-Musisz.Jeśli coś się nawet stanie...On ma tylko ciebie w tedy.
-Nie mogę.
-Dasz radę.Znam cię tyle lat i pierwszy raz widzę cię takiego załamanego-powiedział Wojtek.
Tomek wstał i podszedł do wózeczka.Popatrzył na malca,a on się do niego uśmiechnął.
-Chyba cię polubił-powiedziała z uśmiechem Ola.
-Na pewno-uśmiechnął się i złapał Mikołajka za rączkę.
-Jakie to małe-odezwał się Wojtek.
-Za jakiś czas sam będziesz miał takie w domu.
-To jest pewne.
Tomek nic się nie odzywał tylko patrzył na maleństwo.W końcu skusił się i wziął go na ręce.
-I jakie to uczucie?-spytał Wojtek.
-Niezłe.To tak jakby cały świat mieć na rękach-powiedział Tomek.
-Jest śliczny.
-Po mamusi.
-To jest pewne.Czyli charakterek po tatusiu?-spytał Wojtek.
-Tego jeszcze nie wiadomo.
Mikołajek ziewnął.
-Chyba go zanudziliście-powiedział z uśmiechem Tomek.
-Możliwe.
Po chwili malec zasnął mu na rękach.Gdy usłyszeli,że drzwi się otwierają Tomek się odwrócił i zobaczył lekarza w progu.Strasznie się bał co mu powie.Nabrał powietrza do płuc i zaczął się przygotowywać na najgorsze.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Miałyście chusteczki przy sobie? :D Zdziwione trochę rozdziałem...Pewnie się nawet nie spodziewałyście.
Dzisiaj to już ostatni rozdział....w wakacje :D W czasie roku szkolnego będę się starać dodawać co dwa,trzy dni,ale nie obiecuję na 100%.Postaram się na pewno dodać te dwa rozdziały na tydzień.
Piszemy czy się podobał!

-Przeżyje czy nie? Ja już to dawno ustaliłam,więc...
-Jak chłopacy zareagują na Mikołajka?