Rozdział 45

Dom Wojtka.
Po wyjściu Wojtka Ola ubrała się,umalowała i zjadła śniadanie.Wybrała numer telefonu do Ani i zadzwoniła.
-Cześć-powiedziała.
-Ledwo co wyszedłeś,a już dzwonisz do mnie-powiedziała zaspanym głosem.
-Anka nie wygłupiaj się-powiedziała Ola.
-Olka?!Przepraszam cię,myślałam że to...
-Ty jeszcze śpisz?A po drugie o kim myślałaś?
-Nie dawno co się położyłam spać.Chodziło mi o Grześka,ale dosyć o mnie.Po co ty dzwonisz?
-Zapomniałaś?Chciałaś się ze mną spotkać.
-No tak.To wszystko przez to,że jeszcze się dobrze nie obudziłam.
-To może przyjadę do mieszkania?
-Jesteś kochana.
Ola poszła na przystanek i czekała z pięć minut na autobus.Kiedy podjechał wsiadła do niego.

Mieszkanie Oli.
Gdy zakończyła rozmowę z Olą w jej myślach panowała teoria,że nie jest już na nią zła i będzie jak dawniej.Ania wyszła z łóżka,ubrała się i ogarnęła trochę mieszkanie.Po pewnym czasie usłyszała,że ktoś wchodzi.
-Cześć-powiedziała Ania z uśmiechem na twarzy i przytuliła Olę.
-Hej-powiedziała z dystansem.
-Dalej jednak jesteś na mnie zła?-zapytała.
-Tak,a wiesz czemu?
-Nie.
-Wszystko snułyście same we dwie.Ja nic nie wiedziałam.O jej ciąży dowiedziałam się od Alka,a nie od was.Podobno jesteśmy przyjaciółkami?Właśnie widać.
Ania nie wiedziała co ma odpowiedzieć.Słowa Oli były prawdą i to bolało ją.
-Ja...ja cię bardzo przepraszam.Wiedz że zawsze ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką-powiedziała Ania.
-Zmieniłaś się.
-No od roku to tak.Przecież dużo jeszcze nie pamiętasz.
-Jako moja przyjaciółka powinnaś mi teraz pomagać by wróciły wspomnienia i wspierać.Ostatni raz kiedy szczerze rozmawiałyśmy była impreza w domu Wojtka.Kiedy byłyśmy we trzy i Magda powiedziała,że spotkała tego Mariusza.
-Wybacz mi.Tak się wkręciłam w pomoc Magdzie,że zapomniałam o wszystkim.Mało bym nie straciła Grześka.
-Go może nie straciłaś,ale mnie tak i to nie tylko przez tą akcję,ale..-przerwała.
-Rozumiem,że mam się wynieść z mieszkania?
-Nie,nie musisz i tak mieszkam u Wojtka puki co.
Ola chciała już wychodzić kiedy odezwała się Ania.
-Jest jeszcze szansa byśmy znowu były najlepszymi przyjaciółkami?-zapytała.
Dziewczyna stanęła w miejscu i odwróciła się do niej.
-Jeśli nie będziesz kłamać i mieć przede mną tajemnic,to tak.Lecz teraz jest między nami wielki mur zbudowany z nich przez ciebie.
Ola wyszła z mieszkania i zaczęły jej płynąć łzy z oczu.Teraz żałowała,że nie pojechała z Wojtkiem na ten koncert.

Ania oparł się o ścianę i zsunęła się na podłogę.Schowała twarz w dłoniach i nienawidziła samej siebie.
Żałuje swoich wyborów i chętnie by je zmieniła.

Ola wyszła z klatki i nie wiedziała co ma zrobić.Chętnie by z kimś porozmawiała,ale z kim?Do Magdy nawet nie miała zamiaru dzwonić,a Wojtek by się tylko o nią martwił.Zadecydowała w końcu,że wróci do domu na piechotę.Kilka metrów od domu poczuła się źle i zemdlała.
Ukazała jej się scena jak ją ktoś porywa.Próbuję uciec,ale nie może.Zabrano jej telefon i teraz jakiś chłopak ją gdzieś zabiera.

Ola szamotała się na łóżku i nagle obudziła się z krzykiem by ją wypuścić.Do sali wszedł lekarz,który ją prowadził gdy była w śpiące.
-Panno Aleksandro!Proszę się uspokoić.Jest pani w szpitalu.Zemdlałaś.
Trochę się uspokoiła.Nie mogła zrozumieć czemu dręczą ją takie koszmary.
-Dlaczego zemdlałam?-zapytała cichym głosem.
-Osłabienie po nie dawnym przebudzeniu.
-Minął już miesiąc przecież.
-Ma pani pewnie koszmary?
-Tak.
-Czasami powroty pamięci pojawiają się we snach.
-Ale dlaczego to są koszmary?
-Pani chłopak opowiadał mi co się wydarzyło przez ten czas.To co dobre przypomniało się już.
-No tak jak by.
-Na przykład porwanie już nie.
-Byłam porwana?!
-Ja tego nie wiem,ale znajomi tak mówili.Musiałaś się znaleźć w miejscu gdzie to się wydarzyło,a zemdlenie było dla tego,że byłaś osłabiona.Musisz więcej witamin brać.
-Mogę już wracać do domu?
-Sama to nie,ale jak ktoś cię odbierze i zabierze do domu to tak.
Ola miała tylko dwie alternatywy.Zadzwonić do Ani albo Magdy.Z Anią nie dawno co przestała się przyjaźnić,a Magda...
-Mogę dostać swój telefon?
-Tak,jasne-powiedział lekarz i jej podał

Wybrała początkowo numer do Ani,ale później zrezygnowała i zadzwoniła do Magdy.
-Halo,Ola?-powiedziała.
-Cześć,to ja-powiedziała cichym głosem.
-Coś się stało?
-Nie,a w zasadzie tak.
-Gdzie jesteś?-zapytała szybko ze zdenerwowaniem.
-W szpitalu.Przyjedziesz po mnie?
-Oczywiście.Już jad do ciebie.-powiedziała i się rozłączyła.
-To mogę już panią zostawić.Proszę tylko nie uciekać-powiedział z uśmiechem lekarz.
-Magda była taka miła dla mnie pomimo,że nad rzeką byłam zła na nią i niemiła-pomyślała.
Po jakimś czasie do sali weszła Magda.
-Lekarz mi powiedział wszystko.
-Dzięki,że przyjechałaś.

-Nie ma za co.Myślę,że ty też byś tak zrobiła.
-Możemy już z stąd wyjść?
-Tak.Już wszystko załatwiłam.
Ola zabrała wszystkie swoje rzeczy i wyszły ze szpitala.Wsiadły do samochodu i pojechały do domu Wojtka.
-Powiesz mu?

-Na pewno nie teraz .Nie chce by się martwił na koncercie.
-Ale tak w ogóle to później powiesz?
-Tak.Jak wróci....Przyjechałaś po mimo tamtej ostatniej akcji.
-W sumie sama bym chyba tak postąpiła.Rozumiem,że jesteś na mnie zła i na Ankę,że nic ci nie powiedziałyśmy,ale ty masz więcej teraz na głowie.Te zamieszanie z brakiem pamięci.Nie chciałyśmy byś się jeszcze tym przejmowała,a po drugie przebywanie ze mną jest dla ciebie na pewno trudne z powodu mej ciąży.
-Magda umie do każdej sytuacji podejść dorośle.No w końcu się nie dziwie skoro jest od nas starsza trochę-pomyślała Ola.
Gdy dojechały już pod dom Ola podziękowała Magdzie za wszystko.Dziewczyna nalegała,że może jednak z nią zostanie,ale odmówiła Ola.Weszła do domu i położyła się na kanapie.Po pewnym czasie zadzwonił jej telefon.
-Halo-powiedziała.
-Hej-powiedział radośnie Wojtek-Już jesteśmy na miejscu.Jak tam w Warszawie?-dodał.
-To się cieszę.Wszystko u nas dobrze.
-Widziałaś się z Anką?
-Yyy...Tak,ale to długa historia i jak wrócisz to ci powiem,a jak tam jest?
-Na zwiedzanie czasu nie mamy.Zaraz próba,wieczorem koncert i może od razu wrócimy do domu.
-To będę czekać.
-Tęsknię za tobą.
-Ja też.
-Jak by coś się działo to pisz esemesy do mnie i dzwoń w tedy do dziewczyn.
-Dobra.
-Ja muszę już kończyć niestety,Pa.
-Pa.
Ola odłożyła telefon i usnęła na kanapie.

Mieszkanie Oli.
Anie nie mogła dość długo dość po tym co się wydarzyło.Z zamysłów wybił ją telefon.Zerknęła na ekran i była to Magda.
-Hej-powiedziała.
-Cześć-powiedziała zdenerwowana trochę Magda.
-Nie uwierzysz co się stało.Niedawno co odebrałam Olę ze szpitala.
-Co?!
-Zemdlała gdy wracała do domu.
-To wszystko przeze mnie-powiedziała cicho.
-Co ty wygadujesz?
-Pokłóciłyśmy się.Powiedziała,że nie jesteśmy już przyjaciółkami i wyszła.Mogłam ją przynajmniej odwieść.
-To nie twoja wina.

Następny dzień.

Mieszkanie Wojtka
Ola poczuła,że ktoś ją całuję w policzek.Rozbudziła się i zobaczyła,że to Wojtek.
-Cześć-powiedziała z uśmiechem.
-Nie chciałem cię obudzić.
-Nie przesadzaj.
-Nic się nie wydarzyło jak mnie nie było?-zapytał siadając koło niej.
-Yyy..Nie-powiedziała kręcąc głową.
Wojtek podniósł jedną brew i spojrzał na nią.
-Ty o czymś wiesz,tak?
-Miałbym o czymś wiedzieć?
-Podpuściłeś mnie!-powiedziała głośniejszym tonem i stanęła na przeciwko niego.
-Ja nic nie wiem,ale lepiej mi powiedź co się wczoraj wydarzyło.
-Nie powiem.
-Czyli mam się dowiedzieć od któreś z dziewczyn?To najpierw do której mam dzwonić do Ani czy Magdy?
-Do nikogo nie będziesz dzwonić i nie musisz się już o mnie martwić-powiedziała i pobiegła na górę.
Weszła do pokoju i usiadła koło łóżka.Oparła głowę o ramę i po policzkach zaczęły jej spływać łzy.
-Czemu ja płaczę?Dlaczego na niego tak napadłam?On się tylko martwi o mnie-rozmyślała Ola.
Po pewnym czasie usłyszała lekkie puknięcie w drzwi.
-Mogę wejść?-zapytał cichym głosem.
-Tak-powiedziała szybko ścierając łzy z twarzy.
Usiadł koło niej i chciał już coś powiedzieć kiedy Ola mu przerwała.
-Przepraszam cię.Nie wiem co mnie napadło.Rozumiem,że się o mnie martwisz,ale ja nie jestem małym dzieckiem.
-Wiem o tym,ale po tym co się wydarzyło w grudniu nie mogę sobie tego wybaczyć.
-To nie twoja wina-powiedziała i spłynęła jej po policzku łza-To ja upiłam się.To ja...wsiadłam w ten cholerny samochód.To przeze mnie....straciłam....nasze....
Nie mogła wymówić tego ostatni słowa.Spojrzała mu prosto w oczy.Wojtek wiedział w jej oczach ból i cierpienie za to co się stało.Po pewnym czasie ciszy odezwała się Ola.
-Nie mogłam na nią patrzeć i nie każ mi przychodzić jak się urodzi dziecko do szpitala albo do ich domu.
-Mówisz o Magdzie?Widziałyście się ostatnio?
-Wczoraj.Zabrała mnie ze szpitala.Byłam jej za to wdzięczna,ale nie mogłam się cieszyć z nią jej szczęściem.To strasznie jeszcze boli.
Wojtek przytulił ją do siebie i pocałował jej głowę.
-Mi też nie jest łatwo.Tomek myśli,że zawalił mu się świat.Ja go nie rozumiem jak może tak myśleć.
Oparł głowę o ramę łóżka i przytulił ją jeszcze mocniej do siebie.
-Wczoraj pokłóciłam się z Ania.Wracałam do domu na piechotę.W pewnym miejscu źle się poczułam i zemdlałam.Śniło mi się,że ktoś mnie porywa.Obudziłam się z krzykiem w szpitalu.Lekarz mi powiedział co się stało i powiedział,że musi ktoś po mnie przyjechać bo samej mnie nie wypuści.Do Ani nie chciałam dzwonić ponieważ z nią się pokłóciłam parę minut wcześniej,więc poprosiłam Magdę.Kiedy ją zobaczyłam w dość obcisłej bluzce,która wyłaniała jej już zaokrąglony brzuch,pożałowałam swej decyzji.Chciałam,żeby jak najszybciej mnie odwiozła i pojechała.Chciała zostać,ale ja nie chciałam.
-Wszystko się jakoś ułoży.
-A jeśli nigdy nie będę w stanie...-przerwała.
-Dasz radę.Przejdziemy przez to oboje-powiedział i spojrzał jej prosto w oczy.
Te oczy dodawały jej siły.Piękne niebieskie.Mogłaby patrzeć w nie cały czas.Gdy była w śpiące często jej podświadomość o nich myślała,a gdy się obudziła i je ujrzała chciała im wierzyć.Dlatego gdy matka powiedziała,że ma z nim mieszkać nie bała się aż tak.
Po pewnym czasie Wojtek zbliżył się do jej twarzy.Ich usta dzieliło z pięć centymetrów.Przysunął się do niej jeszcze bliżej i musnął ją wargami.Po Oli kręgosłupie przeszedł dreszcz.Nie upierała się mu i pocałowała go teraz sama.

Mieszkanie Tomka.
Do domu wszedł Tomek.Był wycieńczony koncertem i podróżą.Doczłapał się do kanapy i się na niej położył.Do salonu weszła Magda w pięknej białej koszuli nocnej.Była przed kolano i z dość dużym dekoltem.Stanęła na przeciwko Tomka i się uśmiechnęła do niego.
-Czy ja widzę anioła?-powiedział otwierając trochę oczy.
Parsknęła śmiechem.
-To ja!Magda!
-I tak wyglądasz anielsko.
-Dziękuję ci.Może połóż się w sypialni,bo ja i tak na razie nie mam zamiaru iść spać.
-A pójdziesz ze mną?
-Nienawidzisz mnie przecież-powiedziała.

-Tomek!Wstawaj!-krzyczała Magda.
Tomek ocknął się z kanapy i zrozumiał,że to wszystko było tylko snem.
-Co się dzieję?
-Nie wiem,ale strasznie się źle czuję.
-Musimy jechać do szpitala-powiedział i pobiegł po kluczyki i papiery.
Po dziesięciu minutach byli już na miejscu.Zabrali ją na badania,a on siedział w poczekalni.Chciałby ją teraz wspierać,być przy niej,ale lekarze nie pozwolili.Postanowił zadzwonić do Wojtka.

Dom Wojtka.
Wojtek z Olą całowali się na podłodze.Odrywali się od siebie tylko na sekundę by zaczerpnąć powietrza.Po pewnym czasie zadzwonił telefon.
-Nie mógł sobie lepszej godziny znaleźć na dzwonienie-powiedział wkurzony Wojtek.
Odebrał i usłyszał spanikowany głos Tomka.
-Jestem w szpitalu.Magda się źle poczuła.Nie wiem co się dzieję-mówił cały czas nie dając czasu na odpowiedź Wojtka.
-Co?!W szpitalu?Zaraz przyjedziemy do was-powiedział i rozłączył się.
Ola odsunęła się od niego.Poczuła się zdradzona.
-Wiesz dobrze,że ja tam nie pojadę-powiedziała.
-Tomek potrzebuję nas.
-Nie dam rady.Przecież mówiłam ci.Myślałam,że mogę ci ufać.
Po policzku spłynęła jej łza.
-Możesz mi ufać-powiedział i przytulił ją do siebie-Ale czasami są ważniejsze sprawy niż to co nas boli.

Mieszkanie Oli
Ania obudziła się z rana z zawiedzioną miną.Myślała,że Grzesiek przyjedzie do niej po tym jak wrócą do Warszawy,a tu takie rozczarowanie.Zerknęła na telefon by sprawdzić czy może nie dzwonił.Niestety nic nie było.Ze smutkiem poszła do kuchni i zrobiła sobie śniadanie.Jedząc patrzyła się w pustą przestrzeń.W mieszkaniu było strasznie cicho.Była sama.Wszyscy się odwrócili od niej,mimo że chciała im pomóc.Zbyt dożo tajemnic zna.Uznała,że zadzwoni do Oli i spotka się z nią by wyjawić jej prawdę.
-Hej-powiedziała.
-Cześć-odezwała się Ola.
-Możemy się teraz spotkać?
-Nie.Jadę teraz z Wojtkiem do szpitala.
-Coś ci się stało?
-Nie,ale Magdzie.
-Dobra to dojadę do was-powiedziała i rozłączyła się.
Ubrała się szybko.Zabrała kluczyki i dokumenty od samochodu i pojechała do szpitala.Gdy była na miejscu jeszcze nic nie było wiadomo.Wojtek i Ola pocieszali Tomka i podtrzymywali go na duchu.
-To nie jest jednak koniec świata-odezwał się Tomek-To dopiero się zacznie świat gdy narodzi się-dodał.
Wojtek zobaczył jak Ola zareagowała na jego słowa i mocno ją przytulił szepcząc jej do ucha:
-Dasz radę.Damy radę,razem.Kocham cię-powiedział i ją pocałował w czoło.
Po chwili wyszedł do nas doktor.
-Dziecku i matce nic nie grozi.Zbyt dużo stresu spowodowało skurczę,które na początku trzeciego miesiąca nie powinny się zdarzać.Zostanie na obserwacji przez jeden dzień i dopiero będzie pan mógł ją zabrać do domu.
-Mogę do niej pójść?-zapytał Tomek.
-Nawet się pana spodziewa-powiedział z uśmiechem doktor i poszli.
Ola,Ania i Wojtek zostali w poczekalni.Ania przeciągnęła przyjaciółkę na stronę by z nią porozmawiać.
-Muszę ci o czymś powiedzieć.
-To słucham-powiedziała Ola.
-Gdy byłaś w śpiące.Ja...i Wojtek-głos zaczął jej się łamać-pocałowaliśmy się.
-Co?!Wymyślasz sobie to?On by tego mi nie zrobił.Kocha mnie-zaczęła bronić się jakoś.
-To prawda spytaj go.
Ola podeszła zdenerwowana do niego.
-Coś się stało?-zapytał niewinnie.
-Całowaliście się?
Wojtek otworzył szeroko oczy nie dowierzając co usłyszał z ust swojej ukochanej.
-Co ty jej nagadałaś?-powiedział wkurzony Wojtek i podszedł do niej.
-Czyli to prawda-powiedziała Ola i wybiegła ze szpitala z płaczem.
-Nienawidzę tego dnia.Chce by się już skończył!-myślała Ola.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------To jak myślicie.Co będzie dalej?Ola będzie z Wojtkiem?Tomek z Magdą będą takim samym związkiem jak kiedyś?Czemu Ania wyjawiła akurat teraz taką rzecz?

Proszę was byście lajkowały na Facebooku tę stronę:
Afromental-To co kocham.
Koleżanka rozkręca stronkę i przy da im się trochę wsparcia od was :) Będę wam za to wdzięczna jeśli polubicię.Nie długo może pojawi się stronka na Facebooku z moim opowiadaniem.Będziecie mogły mieć szanse w tedy mnie pytać na prywacie i dowiadywać się kiedy można spodziewać się rozdziału i może czasami trochę bym zdradzała co się może wydarzyć w następnym :) Więc trzymajcie kciuki by się stronka otworzyła.